Psikeletlet, Emin Enes Bahadır'ın sokağındaki çocukları hikayeleriyle anlattığı tipolojik çalışması.

Mühendislik öğrencisi olan Emin Enes Bahadır, yaz ayında kendi mahallesinde tüm gün bisiklet süren çocukları fotoğraflamış. Devamında da onlarla ilgili aklına gelenleri kısaca fotoğrafların altına eklemiş. Genel fotoğraf pratiğinde görmeye alışkın olduğumuz çocuk fotoğrafları ve bu fotoğraflar üzerinden kurulan acıtma duygularının aksine; fotoğraflarda neşe, metinlerde içtenlik var.

Çalışmada çok fotoğraf olması tipolojik açıdan projeyi güçlendirirken, her fotoğrafın altında metin olması izleyicinin projeyi takip etmesi için kendisini zorlamasına neden olduğunu söylemek gerek.

Bir yandan da bu çalışmanın fotoğrafçının başkalarının görmesi beklenen ama temelde kendi için aktardığı bir günlük olduğu söylenebilir. (İnsanların günlükleri iki ayrı tarzda yazdığı söylenir. İlki kendileri için, sadece kendi anlayacakları şekilde. İkincisi, başka birinin bir gün onu okuyacağını düşünerek daha göze hoş gelen bir anlatım şekliyle.) Bu çalışmanın Orta Format'ta yayınlarken projenin fikrinin yanı sıra şunu da belirtmek istiyoruz: Genelde insanların üretim pratiği; alışık olduğumuz topluma aktarım amacının yanı sıra kendine hatırlatma, üzerine düşünme, anlatma durumuna da ön ayak olabilir. Yani günlük gibi, kendi kişiselliğine anlatabilir.

Bu güncellemede Merve Ünsal'ın yazısında da anlattığı his bu çalışmanın seçilmesinde de önem taşıyor: İçtenlik. Sahiden belki de benzer fotoğraf pratiklerinin ve anlayışlarının arttığı güncel fotoğrafta "iyi olan" ile "yapmış olmak için yapılan" arasındaki ayrımı görebilmemizi sağlayan tek nokta. Her zaman görebiliyor muyuz kolaylıkla, tartışılır.