"Lola", Hannah Goldstein'in uzun süredir haber alamadığı arkadaşına dair projesi.

Bu proje insanlara Lola'yı anlatma, yaptıklarını güzelleme, ya da bulunması amacı gütmüyor. Sadece yakın arkadaşlık ilişkisini gösteriyor. Dolayısıyla bu yakınlık hali sürece dahil olan kişiden dinlemek daha doğru olacaktır:

"Lola ve ben 10 yıldır arkadaşız. Lola kardeşim gibiydi. Ama bir yıldan fazla görmedim. Kayıp. Öldü mü yaşıyor mu bilmiyorum. Onu son gördüğüm yer Hong Kong'du. Bir eskort bar'da metreslik yapıyordu. Son attığı mailde, yeniden uyuşturuya bulaştığını ve baş edemediğini yazmıştı.Lola'yla çok fazla seyahat ettik. Ve Lola başka bir yerde yaşama fikrine çok çabuk tutundu. Devamlı hareket halinde olarak kendisini özgür hissediyordu.Lola, olmadığı birini oynayabilirdi. Çevresindeki çoğu insan onun öbür yanlarını bilmezdi. Hastalığı nüksetmeden önce onu tedavisi boyunca çok kez görmüştüm. Her zaman aynı şey olurdu. Lola'nın annesiyle telefonda, ne yapacağımızı, onu nasıl geri getireceğimizi konuşurduk. Ben çantalarımı hazırlardım ve Lola'yı aramaya koyulurdum. Onu birçok şehirde vücudunu alışkanlıkları için satarken buldum.Lola hakkında fazla konuşmayı tercih etmezdim çünkü insanlar onun bir fahişe ve eroin bağımlısı olduğunu söyleyerek eleştirirlerdi. Lola'ya çok uzun zamandır ulaşamadığım için, onun fotoğraflarından bir proje yapmaya karar verdim. Ama bu arşiv deryasında çalışmak sandığım kadar kolay olmadı.

Philip Monk derdi ki; bir arşivi dışarı açmak onu kurgusallaştırır. Her zaman bir şeyleri seçip, yeni bir gerçeklik yaratıyorsundur. Gerçek olanla, gerçeğin -yeni-anlatısı birbirine giriyor ve aradaki sınır kalkıyor. (bir geçişlilik sözkonusu oluyor) Bugüne kadar, Lola'nın hikayesini birçok farklı şekilde anlatmış olabilirim. Bu anlamda fotoğraf çok güçlü; hafızayı güçlendiriyor ya da bir yalanı artırıyor."