Crisis Perfomance, Floransa'da eğitim gören Emma Grosbois ve Gulia Piermartiri'nin kolektif çalışması.

Güncelleme #05'te yer alan söyleşisinde Müge Yılmaz, İtalya'da özellikle genç nüfusun ekonomik olarak geleceğini öngörememesi nedeniyle yaşanan krizi anlatmıştı. Berlusconi'nin işsizlik oranını düşük tutmak için kontratları üç-altı aylık parçalara bölmesi gibi iş konusundaki belirsizlikler nedeniyle precariat adı verilen bir genç kuşağı oluşturmuştu. Grosbois ve Piermartiri'nin performatif çalışmaları bu tepkinin bir çeşit tezahürü.

Çalışmada İtalya'daki çeşitli kamusal alanlarda insanları kafalarında plastik poşetlerle rutin yaşamlarını sürdürürken görmekteyiz. Performansı gerçekleştirenler sanatçı değil, o an sahiden o kamusal alanda  bulunan ve hayatlarına devam eden insanlar. Grosbois ve Pier Martiri'nin teklifini kabul ederek performansa katılan bu insanlar, kafalarındaki poşetlerle kimliklerinden sıyrılıyor ve "kendi toplumsal gerçekliklerinin aktörleri" haline geliyor. Sanatçıların "Poşet"i simgesel olarak seçmeleri, tüketimi çağrıştırmakla beraber, burada krizin sosyal duygu ifadelerini vermek için boğuculuğunu ve sınırlı bir nefes süresini çağrıştırıyor.