Güncelleme #28 YAZI Orta Format Editörlerden

Bu güncellemenin tohumları, oldukça iç karartıcı bir telefon konuşmasında atıldı. Son bir yıldır yayınladığımız güncellemelerde deadlineları sarkıtmamız, güncelleme içeriklerinde gerçekleşen son dakika aksilikleri, bireysel hayatlarımızın gittikçe artan iş yükleri gibi problemler ve rutinin ta kendisi bizim de heyecanımızı, hevesimizi köreltiyordu. "Sonlanma" sözcüğünün ilk defa kullanıldığı o telefon konuşmasının yarattığı ağırlık, bizde "Acaba diğer inisiyatifler bununla nasıl başa çıkıyor?" sorusuna evrildi. Vardığımız nokta ise büyük bir heyecan ve açlıkla bu konuda bir dosya hazırlamaya başlamak oldu. Yani bütün bu güncelleme çok kişisel bir yerden yola çıkıyor: Kendi sıkıntılarımıza çözüm ararken, dirsek temasında olduğumuz, bizimle yakın dertleri olan, benzeri örgütlülük modeline sahip oluşumlara, "Sahi, siz bunu nasıl başarıyorsunuz?" diye sormak. İçtenlikle dertleşmek bu güncellemenin konusu.

Güncelleme #28 YAZI Deniz Kırkalı Etüt Üzerine Notlar

Ekim ve Kasım 2019 aylarında poşe organizasyonunda Etüt’ün birinci ve ikinci davetlerini gerçekleştirdik. Etüt, Türkiye’deki kültür ve sanat ekosistemi içerisinde kolektif çalışma modelleri etrafında düşünmeyi ve alternatifler yaratmayı amaçlayan üç davetten oluşan bir programdır. Bir gözlem alanı olarak işleyen Etüt özdüşünümünü, kolektif beyin fırtınasını ve alternatifler tahayyül etmeyi önceliklendirir.

Güncelleme #28 YAZI Orta Format Bağlantılar

Bu güncelleme için çalışmalara başladığımızda, ilk olarak bir açık çağrı yayınladık. Hem araştırmalarımız sırasında, hem de açık çağrı aracılığıyla birçok farklı oluşum, sanatçı ve akademisyenin daha önce bu konuda yaptığı çalışmalara denk geldik. Bu bölüm hem bu güncelleme için bir referans listesi, hem de bu konu üzerine daha fazla bilgi edinmek isteyen kişiler için ulaşılabilecek daha fazla kaynak niteliğinde. Dahası, her türlü katkıya açık. Bu konuda daha fazla çalışma yapıldıkça bu sayfayı da güncellemek niyetindeyiz.

Güncelleme: Tıkanma YAZI Deniz Kırkalı Tıkanıklık

1995 senesinde İzmir'de yaşadığım semtte büyük bir sel oldu. Ben hayretle, annem dehşetle arka camlarının üstüne kadar yavaş yavaş su altında kalan arabamızı izlerken, babam ve birkaç arkadaşı mayolarını giyip sele atlayarak ana rögar kapağını açtılar. Su hızla evimizin giriş merdivenlerinden geri çekildi, tıkanıklık durduruldu. Kurtarılabilenler böylece kurtarıldı. Şimdi düşününce oldukça tehlikeli ve yersiz bir tepki olduğunu fark ettiğim bu kahramanlık hikâyesi bütün semtimizin kocaman bir su birikintisi olduğu ve okula mayomla yüzerek gidebildiğim rüyalara yol açmıştı. Ne kadarı gerçekti ne kadarı hayal gücüm hâlâ emin değilim.